Od Tagot'a

A-Aisza

T-Tagot

W-Wilk

Zapadła noc. Aisza była w jaskini. Poszedłem do niej i ją obudziłem:

A-Co ty tu robisz?!?

T-Chcę ci coś pokazać.

A-Co takiego?

T-Opanowałem nową sztuczkę.

A-Dlatego tak długo cię nie widziałam, bo tworzyłeś nowe sztuczki?!? W watasze katastrofa, twój podopieczny odszedł, a ty się bawisz?!?

T-Powiedzmy.

A-Idę spać. Nie będę tracić czasu.

T- Zmieniłaś się.

A-Wilki się  zmieniają.

T- Ale zazwyczaj nie na złe- powiedziałem poważnie.

Aisza zdenerwowana rzuciła się na mnie, ale ją odepchnąłem.

T- Co ty wyrabiasz?- oskarżyłem ją

A-A co ty wyrabiasz?!?

T- Nie chcesz to nie idź. – odwróciłem się

A-No dobra, ale szybko.

T-Musisz dochować tajemnicy, jeśli nie to sprawy się pokomplikują.

A-To aż takie ważne?

T-Tak! Uwierz, że tak.

Biegliśmy przez lasy. Omijaliśmy jeziora, rzeki.

A-Musimy, aż tak daleko?

T-Odkryłem coś tak niesamowitego, że tak.

A-Nie wierzę, że jakiekolwiek odkrycie może być takie ważne.

T- To jest!!!

Dobiegliśmy do polany.

T-Jakby co, sama tu przyszłaś. Gotowa?

A-Na co?!?

T-Zobaczysz- zniknąłem, chodź obserwowałem sytuację będąc niewidocznym. Aisza zaczęła się rozglądać. Z tyłu polany, oparty o drzewo, siedział chłopak. Przeraziła się. Chciała uciekać, ale uświadomiła sobie, że miała szukać dobrych ludzi, skoro ją tu przyprowadziłem, to to na pewno dobry człowiek. Powoli, niepewnie do niego podeszła, a on spojrzał w jej oczy. Zawahała się, a jej oddech przyspieszył. Wiedziałem co pomyśli, że Jasper miał identyczny kolor oczu jak ten chłopak.

Miałem tylko nadzieję, że przez to nie zwieje i nie spanikuje. Chłopak wstał i zaczął płakać. Biegł w stronę Aiszy. Ta, spanikowana zaatakowała. Skoczyła na przeciwnika, ale chłopak zamienił się w wilka. Przygniótł ją do ziemi, był niesłychanie silny.

W-Nie straciłaś kondycji. Myślałem, że się zabijesz.

A-O co chodzi, kim jesteś?

W- Nie poznajesz?

A-Jesteś sługą Gordona, zabiję cię!

W-Nie zgadłaś, strzelaj dalej.

A-Jesteś wrogiem, tyle wiem.

W-Dziwne, a oczy ci nic nie mówią?

Jej mina pobladła. Oparła się o drzewo:

A-Jasper?

Jasper pokiwał głową i się uśmiechnął. Zaczęła płakać. Pocałowała go. Teorytycznie powinienem ich zostawić samych, ale jeszcze nie teraz. Jasper odwzajemnił to całując ją. Gdy skończył jej się oddech krzyknęła:

A-Jak to możliwe?

W- Przecież cała rodzina unika śmierci. Nie pamiętasz, Ammenum, Tinwe?

A-Pamiętam, ale zapomniałam.

W-Ale nie jestem taki sam.

A-Co to znaczy?

W-Nie mogę być z tobą długo. Czasami wracam na ziemię, ale większość czasu jestem w niebie.

A-Niesamowite, dlaczego masz rogi?

W- Moja postać to jeleń, tak jak Ammenum ma orła.

A-Śmieszne.

W- Nie podobają ci się? – zapytał zasmucony

A-Nie, są ładne. Dlaczego byłeś człowiekiem?

W-Nie wiem, ale pokarzę ci coś. Zamknij oczy.

Aisza zamknęła oczy. Gdy je potwórzyła Jasper był człowiekiem.

A-Jesteś ładny jak na człowieka.

W- Ty też.

Aisza spojrzała po sobie, była człowiekiem. Niezdarnie podbiegła do niego i zarzuciła mu ręce na szyję. Pocałowali się.

A-Teraz mogę iść z tobą?

W-Nie postać człowieka ci tego nie umorzliwia, tylko chciałem pokazać jak potrafię. Jesteś śliczna.

Jej policzki się zarumieniły.

W-Muszę iść, poczekaj.

Jasper odmienił Aiszę z powrotem w wilka. Sam zamienił się w jelenia. Dużego i potężnego, świecił jak światło gwiazdy. Spojrzał czule na Aiszę:

W- Wrócę kiedyś, ale narazie nikomu nie mów o spotkaniu. Możesz powiedzieć Dianie i Angel.

Nie zdążyła odpowiedzieć. Rozpędził się i poleciał w stronę gwiazd.

Pojawiłem się przed Aiszą.

T- Warto było?

<Niech dokończy Aisza>