Od Jaspera

Pobiegłem dalej zostawiając Tinwe w tyle. Gdzie ich szukać?
-Ja wiem...- powiedziała Tinwe, która znów, nie wiem jakim cudem była tuż obok mnie
-Odejdź, daruj sobie.
-Nie chcesz mojej pomocy?
-Ale później nie wracasz ze mną do watahy!
-Jasne, jasne, ALFA- zaczęła się droczyć.
-Zaraz ci pokarze kto tu rządzi!- zacząłem warczeć
-Jasne , jasne szefuniu! - zaśmiała się.
Zdenerwowałem się, strzeliłem piorunem, mimo, że Tagot mi zakazał.
-Masz kochaniuśka- zaśmiałem się
-Bardzo śmieszne-przymróżyła oczy
-To teleportujemy się!
-Umiesz się teleportować?
-Powiedzmy.
-Aaaaa.....
Tagot przeteleportował nas na miejsce, ciemny las ze starymi spalonymi drzewami. To miejsce mnie przerażało. Oddech nieposłusznie przyspieszył.
-To mamy rodzeństwo?
-Tak.... nie chciałam ci mówić, ponieważ Amenum nie chciał, żebyś wiedział o jego istnieniu.
-Mój brat?
-Tak, ale możesz się przerazić. Uważaj.
Nagle nadleciał ogromny biały orzeł. Usiadł przed nami na gałęzi. Chciałem go pogonić, ale Tinwe mnie wstrzymała.

Nagle orzeł zaczął się świecić. Rozpędził się i odleciał, zawrócił w naszą stronę i jeszcze przyspieszył. Nagle jego ciało zamieniło się w biały ogień. Zamienił się wilka ze skrzydłami.

-Prosiłem cię byś już tu nie przybywała!- krzyknął, jego głos był straszny- a ciebie bracie.... witam!

Zapomniałem, że TO jest mój brat. Spojrzałem się na niego i zawyłem do księżyca. Przyszła pora na zadawanie pytań.

-Jesteś.... inny, ode mnie i od Tinwe

-Bo jestem nieżywy.

-CO?!? Wybacz, nie chciałem krzyknąć.

-Zginąłem w ogniu i z niego się narodziłem. Jestem opętany czarną magią. Niewiele wilków jest takich, chyba twoja kobieta, też ma coś z tym wspólnego.

-Nie mam pojęcia o czym mówisz- przyznałem szczerze

-Nieważne, czemu przybywasz?

-Szukałem ciebie.

-Jak mogłeś nie szukać, skoro nie wiedziałeś, że istnieję? 

-Czułem. Dlaczego masz również postać orła?

-Nie lubię się pokazywać w postaci wilka, czerwone oczy, skrzydła, wyglądam okropnie.

 Tinwe zaczęła się śmiać.

-Czy jest nas więcej?- zapytałem

-Nie, tylko my w trójkę. -odpowiedziała mi

-Dobrze jest was mieć u boku.

-Obiecaj mi jedno, nigdy mojego istnienia nie zdradzisz twojej żonie. - powiedział Amenum

-Czy Amenum to twoje prawdziwe imię?

-Nie, poprzedniego nie pamiętam, obiecasz? - wrócił do poprzedniego tematu.

-Niech ci będzie. 

-A teraz odejdź. - rozkazał

-Jak to przecież dopiero przybyłem!

-Jak nie odejdziesz to cię zabiję, czy tego chcę, czy nie.

-Dlaczego?

-Żywię się krwią.

-Ohhh-wystraszyłem się- Jak to?

-Zwyczajnie, widzisz, nie jestem normalnym wilkiem, a teraz odejdź- warknął, a ja i Tinwe szybko odbiegliśmy. Teraz chociaż wiedziałem, że mam większą rodzinę.